سن، جنسیت و عوامل روانشناختی همراه با اقدام به خودکشی بین جمعیت ۲۰ تا ۷۰ ساله شهر تهران در سال ۱۳۹۲

مقدمه: بررسی اقدام به خودکشی و عوامل آن پیامدهای بالینی ارزشمندی در حوزه های پیشگیری و مداخله در بحران دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بین سن، جنسیت و عوامل روانشناختی همراه با اقدام به خودکشی در جمعیت عمومی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 154 نفر شامل 43 فرد اقدام کننده به خودکشی با مسمویت دارویی از میان افراد مراجعه کننده به دو مرکز مسمومین بیمارستان های آموزشی درمانی تهران و 111 فرد بدون سابقه اقدام به خودکشی به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان کارمندان این بیمارستان ها انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه پنج عاملی شخصیتی نئو، چک لیست نشانه های روانی، پرسشنامه سبک دفاعی، مقیاس افکار خودکشی بک، مقیاس ناامیدی بک و پرسشنامه جمعیت شناختی جمع آوری و با آزمون t و رگرسیون لوجستیک با استفاده از pasw تحلیل گردید. یافته های پژوهش: افکار خودکشی (033/18- 616/1:ci%؛ 714/8 or=)، پرخاشگری (115/16- 829/1:ci%؛ 006/5 or=)، روانپریشی (551/7- 008/0:ci%؛ 035/2 or=)، روان رنجورخویی (417/9- 704/1:ci%؛ 991/4 or=)، برون گرایی (965/8- 014/1:ci%؛ 818/2 or=)، سبک دفاعی روان آزرده (946/8- 399/1:ci%؛ 615/3 or=)، سبک دفاعی رشدنایافته (466/7- 008/1:ci%؛ 215/2 or=)، و ناامیدی (058/21- 834/1:ci%؛ 922/8 or=) به طور معناداری اقدام کنندگان به خودکشی را از افراد بدون سابقه اقدام به خودکشی تفکیک کردند (001/0p<). بحث و نتیجه گیری: در این مدل، عوامل روانشناختی خطرساز نسبت شانس اقدام به خودکشی را افزایش می دهد. این یافته دارای پیامد کاربردی در طراحی مداخلات پیشگیرانه و برنامه های مداخله در بحران در زمینه رفتارهای خود آسیب رسان است.